366 | Lils Mackintosh

Lils Mackintosh, geboren op 11 juni 1955 in Amsterdam, Ze had een moeilijke jeugd, kort na haar geboorte werd ze door haar ondergebracht in een klooster, Haar moeder was verdwenen naar Amerika. Toen ze vier was werd ze opgehaald door haar vader, de beroemde muzikant Max Woiski jr., die zich ontpopte als een dictor en haar stelselmatig Ze wilde aanvankelijk niets met muziek te maken hebben en droomde ervan om juf te worden. Uiteindelijk vond ze via toeval en talent haar weg naar het podium.

Op haar 17e brak Lils door in de wereld van de musical, met rollen in producties als Hair, Ik, Jan Cremer en Barnum. Maar haar stem liet zich niet makkelijk in hokjes plaatsen. In de jaren zeventig en tachtig toerde ze met rock- en hardrockbands door onder andere Soedan, Koeweit en Egypte. Deze brede podiumervaring vormde haar tot een veelzijdige performer, met een ongeëvenaarde podiumprésence.

Hoewel ze op jonge leeftijd al een jazzsingle uitbracht (My Funny Valentine, 1977), besloot Lils zich pas in de jaren negentig volledig op jazz te richten. Dat besluit volgde op het winnen van de prestigieuze Vocalistenprijs bij het Dutch Jazzconcours in 1990. Haar debuutalbum It’s Not Perfect to Be Easy verscheen drie jaar later.

Lils Mackintosh werkte in haar carrière samen met grootheden als Oscar Peterson en B.B. King. Ze trad op tijdens jazzfestivals in binnen- en buitenland en richtte in 1998 haar eigen band op: Lils Mackintosh & The Swing Cats. Haar album Black Girl (1999), geproduceerd door Hans Dulfer, werd bekroond met een Edison Jazz Award. Ze stond bekend om haar rauwe, expressieve stem. Haar timing, frasering en vermogen om ieder lied tot een persoonlijk verhaal te maken, riepen vergelijkingen op met Billie Holiday. Toch bleef haar stijl altijd eigen, geworteld in jazz en blues maar verrijkt met invloeden uit soul, musical en rock.

Naast haar carrière als uitvoerend artiest, gaf Lils vanaf 1995 ook masterclasses op jazzfestivals en in theaters. Ze deelde haar kennis en ervaring met jonge vocalisten, waarbij ze niet alleen technische vaardigheden overdroeg, maar ook het belang van expressie, authenticiteit en verhaal vertelde. In 2012 vierde ze haar veertigjarig jubileum met het album 40 Years on Stage, een terugblik op een indrukwekkende loopbaan. Tot aan haar overlijden op 5 december 2023 bleef ze actief en betrokken bij de muziekwereld.

Lils Mackintosh leed de laatste jaren aan een agressieve vorm van reuma, die haar longen aantastte. Deze complicatie leidde niet alleen tot frequente black-outs tijdens optredens, maar vormde uiteindelijk de belangrijkste oorzaak van haar overlijden.

Lils laat een rijk muzikaal erfgoed achter. Haar stem, haar interpretaties en haar passie voor jazz leven voort in haar opnames, en in de vele zangers en zangeressen die zij heeft geïnspireerd. Ze was meer dan een zangeres, ze was een verteller, een mentor, een fenomeen. Albums als Seasons (1997) en About Crazy (2008) toonden haar talent voor interpretatie en storytelling.